Aínda que o Antigo Testamento é bastante máis amplo
que o que temos visto ata agora, imos dar un salto sobre o resto dos seus libros para
colocarnos xa na vida de Xesús, o Novo Testamento. Hai unhas cantas
peculiaridades máis sobre estes libros.
 |
| San Xoan Evanxelista. |
O Novo Testamento foi escrito cara a segunda metade do Século I. Neste
momento xa comezaban a desaparecer os testigos directos da vida de Xesús, o que
seguramente motivou aos redactores a poñer por escrito as súas vivencias. Por
outra banda as comunidades cristiás eran aínda moi débiles e inseguras, polo
que a posesión de textos de referencia podería ter para elas inestimable valor.
No que atinxe aos seus valores vitais, estas persoas tiñan en alta estima a
honra, entendida ésta como a imaxe que os demáis teñen de cada un, as
diferenzas sociais eran tan tremendas como insalvables e existía unha grande
rivalidade entre o agro e a urbe, que vivían de xeitos completamente distintos.
Na Xudea do I século algunhas das cidades estaban moi influenciadas pola
cultura grega, e mantiñan incluso tendencias prorromanas, en grande
contradicción con Xerusalén, que sendo a capital do mundo hebreo era tamén o
centro do xudaísmo radical.
O Israel do Século I era un lugar cheo de tensión irresolubles, que
acabaron por estalar en varias guerras xudeorromanas a partir do 66 d.C.
 |
| Asedio romano a Masada nos anos 72-73. |
Agora ben, se lemos uns textos dirixidos a persoas que viviron hai milenios en circunstancias históricas ben distintas, pode haber matices importantes que non poden pasarse por alto.
Dende este punto de vista teremos varios planos de lectura: o primeiro sería o noso, somos xentes do Século XXI que empregamos Internet. O segundo o do evanxelista que emprega pergaminos e diríxese a un público moi concreto. Finalmente estaría o plano de Xesús, orixe desas tradicións transmitidas e reelaboradas.
Con todo os párrafos anteriores casan bastante ben co escrito no Novo
Testamento. É precisamente nese contexto de grandes tensións no que cobran máis
vixencia as palabras e os feitos de Xesús, que terminan por adquirir grande
senso relixioso, e tamén moral e social.
Sabemos de Xesús que viveu durante anos en Nazaret, e que parteu a unha busca
relixiosa entroncada coas súas raíces xudeas que lle levou primeiro onde Xoán o
Bautista, para independizarse del algún tempo despois. Xesús fala para
diferentes públicos, sobre todo faino en parábolas, o que facilita a súa
memorización e lle da un carácter moi plástico.
 |
| A clave do Novo Testamento está no relato da prédica e dos feitos de Xesús. |
Pero aínda así sucede que os cando os evanxelistas escriben sobre él fano para un público ansioso,
pois eles, e se cadra Xesús tamén, estaban convencidos da inminencia da nova
chegada de Xesús e do reino de Deus. Logo, os evanxelistas comezan por
presentar algúns datos da vida de Xesús, pero ao propio tempo escreben para
comunidades distintas (hebreos, romanos, gregos, incluso galos) e intentan presentar
a Xesús dun xeito adecuado para o público ao que se dirixen. Francamente, a
veces penso que a min mesmo sucédeme algo semellante.
Mateo diríxese máis aos cristiáns que veñen do xudaísmo, presentando a
Xesús como o Mesías prometido co que se perfecciona a Nova Alianza. Marcos
diríxese aos cristiáns que veñen do paganismo, interésase polo carácter de
Mesías e Fillo de Deus, e céntrase máis nos feitos e no camiño da cruz. Lucas
ten máis preocupación pola datación e o método histórico. O de Xoán é un evanxelio
moi didáctico, filosófico e espiritual, preocupado ao tempo pola divinidade e a
humanidade de Xesús, con moitos discursos e a converxencia final no mandamento
do amor fraterno.
E agora a pregunta: qué libros compoñen o Novo Testamento?
