O Novo Testamento ou Nova Alianza.

Aínda que o Antigo Testamento é bastante máis amplo que o que temos visto ata agora, imos dar un salto sobre o resto dos seus libros para colocarnos xa na vida de Xesús, o Novo Testamento. Hai unhas cantas peculiaridades máis sobre estes libros. 

San Xoan Evanxelista. 

O Novo Testamento foi escrito cara a segunda metade do Século I. Neste momento xa comezaban a desaparecer os testigos directos da vida de Xesús, o que seguramente motivou aos redactores a poñer por escrito as súas vivencias. Por outra banda as comunidades cristiás eran aínda moi débiles e inseguras, polo que a posesión de textos de referencia podería ter para elas inestimable valor. No que atinxe aos seus valores vitais, estas persoas tiñan en alta estima a honra, entendida ésta como a imaxe que os demáis teñen de cada un, as diferenzas sociais eran tan tremendas como insalvables e existía unha grande rivalidade entre o agro e a urbe, que vivían de xeitos completamente distintos. Na Xudea do I século algunhas das cidades estaban moi influenciadas pola cultura grega, e mantiñan incluso tendencias prorromanas, en grande contradicción con Xerusalén, que sendo a capital do mundo hebreo era tamén o centro do xudaísmo radical. 

O Israel do Século I era un lugar cheo de tensión irresolubles, que acabaron por estalar en varias guerras xudeorromanas a partir do 66 d.C. 

Asedio romano a Masada nos anos 72-73. 

Agora ben, se lemos uns textos dirixidos a persoas que viviron hai milenios en circunstancias históricas ben distintas, pode haber matices importantes que non poden pasarse por alto. 

Dende este punto de vista teremos varios planos de lectura: o primeiro sería o noso, somos xentes do Século XXI que empregamos Internet. O segundo o do evanxelista que emprega pergaminos e diríxese a un público moi concreto. Finalmente estaría o plano de Xesús, orixe desas tradicións transmitidas e reelaboradas. 

Con todo os párrafos anteriores casan bastante ben co escrito no Novo Testamento. É precisamente nese contexto de grandes tensións no que cobran máis vixencia as palabras e os feitos de Xesús, que terminan por adquirir grande senso relixioso, e tamén moral e social.

Sabemos de Xesús que viveu durante anos en Nazaret, e que parteu a unha busca relixiosa entroncada coas súas raíces xudeas que lle levou primeiro onde Xoán o Bautista, para independizarse del algún tempo despois. Xesús fala para diferentes públicos, sobre todo faino en parábolas, o que facilita a súa memorización e lle da un carácter moi plástico.

A clave do Novo Testamento está no relato da prédica e dos feitos de Xesús. 

Pero aínda así sucede que os  cando os evanxelistas escriben sobre él fano para un público ansioso, pois eles, e se cadra Xesús tamén, estaban convencidos da inminencia da nova chegada de Xesús e do reino de Deus. Logo, os evanxelistas comezan por presentar algúns datos da vida de Xesús, pero ao propio tempo escreben para comunidades distintas (hebreos, romanos, gregos, incluso galos) e intentan presentar a Xesús dun xeito adecuado para o público ao que se dirixen. Francamente, a veces penso que a min mesmo sucédeme algo semellante. 

Mateo diríxese máis aos cristiáns que veñen do xudaísmo, presentando a Xesús como o Mesías prometido co que se perfecciona a Nova Alianza. Marcos diríxese aos cristiáns que veñen do paganismo, interésase polo carácter de Mesías e Fillo de Deus, e céntrase máis nos feitos e no camiño da cruz. Lucas ten máis preocupación pola datación e o método histórico. O de Xoán é un evanxelio moi didáctico, filosófico e espiritual, preocupado ao tempo pola divinidade e a humanidade de Xesús, con moitos discursos e a converxencia final no mandamento do amor fraterno.

E agora a pregunta: qué libros compoñen o Novo Testamento?