Conversos X: a historia de Patricia Sandoval.

Xa vos aviso que este vídeo non é de carácter obrigatorio. Por outra parte ten momentos bastante duros, así que se vos considerades sensibles se cadra non debiades de velo.

Patricia Sandoval é unha rapaza de orixe mexicana que medrou en California, Estados Unidos, nunha familia en principio feliz e sen problemas, con economía desafogada e enfocada para o éxito. 

Cando tiña 19 anos quedou embarazada de primeira vez, e se ben pensara en levar a termo a súa gravidez, deixouse convencer polos consellos das súas amigas e decideu abortar. A circunstancia repetiuse dúas veces, polo que acadou a cifra de tres abortos cando apenas superaba os 20 anos.

Con posterioridade a estes abortos deixou de estudar e decideu traballar, entrando na equipa da compañía Planned Parenthood. Tras traballar durante un tempo para esta compañía convencendo a rapazas de orixe latina para que culminaran os abortos e comprender o que estaba facendo, Patricia comezou desenvolver unha depresión que lle levou a caer nunha relación tóxica e nunha adicción á cocaína, para finalmente atoparse un día sola na rúa e sen teito. Foi nese tocar fondo cando solicitou dende o corazón a axuda do Pai, ocorrendo nese intre a súa conversión.

Dende aquela converteuse nunha activista contra o aborto e fai conferencias e da testemuña da súa historia, rexeitando o aborto e a favor da castidade.

Podedes ver aquí a súa páxina web en castelán. 

E o vídeo dunha das súas conferencias. 

Saúdos e feliz semana. 

A resurrección de Xesús.

Xesús xa resucitara mortos. O exemplo máis claro é o de Lázaro.

Pero coa propia resurrección de Xesús cambia algo que fai da súa resurrección un feito distinto da de Lázaro. Poñamos uns textos do evanxeo de Xoán, capítulo 20, copiado de abibliagalega.com.

Aparición ós discípulos: 20, 19-23

19Naquel día, o primeiro da semana, ó serán, estando pechadas as portas onde estaban os discípulos, por medo dos xudeus, chegou Xesús, e, poñéndose no medio, díxolles:

‑Paz convosco.

20Dito isto, mostroulles as mans e mais o costado. Os discípulos alegráronse, vendo o Señor. 21El díxolles outra vez:

‑Paz convosco: coma o Pai me mandou a min, tamén eu vos mando a vós.

22E dito isto alentou sobre eles, e díxolles:‑Recibide o Espírito Santo: 

23a quen lles perdoedes os pecados, quedaranlles perdoados; a quen llelos reteñades, quedaranlles retidos.

Aparición a Tomé: 20, 24-29

24Pero Tomé, un dos Doce, o chamado Xemelgo, non estaba con eles cando chegou Xesús. 25Dicíanlle entón os outros discípulos: ‑Vimos o Señor. Pero el contestoulles: ‑Como non vexa nas súas mans as furas dos cravos e non meta nelas o meu dedo; como non meta a miña man no seu costado, non crerei.

26Oito días despois estaban outra vez dentro os discípulos, e Tomé con eles. Chegou Xesús, estando pechadas as portas, e poñéndose no medio, dixo:

‑Paz convosco.

27Despois díxolle a Tomé:

‑Trae aquí o teu dedo e mira as miñas mans; trae a túa man e métea no meu costado. Non sexas incrédulo, senón home de fe.

28Tomé respondeulle: ‑¡Meu Señor e meu Deus!

29Xesús díxolle: ‑¿Tes fe porque me viches? ¡Benia os que creron sen veren!

Unha pregunta moi simple: se estaban as portas pechadas, como entrou Xesús na estancia?

Conferencia de Sor Emmanuel Maillard.

Agora deixovos como entrada voluntaria a testemuña de Sor Emmanuel Maillard.

Sor Emmanuel é parisina e licenciada en Artes pola Sorbona. Tivo unha xuventude moi activa viaxando pola India e practicando ioga, ata que unha conversión brutal transformouna completamente. Leva máis de 20 anos vivindo en Medjugorje, conoce aos videntes das aparicións e fai labor de divulgación das mesmas. 

Vos diría que o vírades, creo que está interesante. 

Saúdos.  

Reflexión: sobre o Reino de Deus.

Deixovos uns párrafos de lectura voluntaria, extraídos da seguinte ligazón e de quen é autor Xabier Pikaza, onde podedes ler o texto completo. 

El judaísmo sabe que Dios es rey, pero no reina plenamente todavía. Juan Bautista aseguraba que un día reinará, pero añadiendo que tenía que venir primero como juez, para destruir el mundo malo, permitiéndoles cruzar de esa manera el río que lleva del desierto a la tierra prometida (1). Pues bien, llegando al final de la experiencia israelita, Jesús afirma que Dios es Rey ya desde ahora y que su Reino ha comenzado a venir. Ésta es su novedad, de tipo más práctico que teórico: el Reino de Dios está llegando, como amor creador, desde los pobres. No vendrá más tarde, como resultado de un juicio donde se castigan los pecados, pues Dios actúa ya como Rey, desde ahora, invirtiendo, con su más alta gracia creadora, los poderes de violencia bestial que dominan sobre el mundo, como destacaba Dan 7, 1-8 (estamos bajo el imperio de las fieras que se suceden, creciendo en maldad). No estamos ya bajo el dominio de las fieras (un dominio aparente), sino en manos del amor de Dios que es su Reino.

Éste es el centro de la historia de Jesús. Sin ese cambio de enfoque, sin esa gran inversión, carece de sentido su mensaje y proyecto de Reino o se convierte en vulgar palabrería, de tipo intimista (dedicada a calmar a los pobres, mientras siguen dominando las fieras de siempre). El centro del mensaje del Reino está en la certeza de que ya no dominan las fieras antiguas (Dan 7), pues el poder que ellas tenían era sólo aparente. En otro tiempo, podían triunfar, como si Dios fuera Diablo que sacraliza el dominio biológico, social o militar. Pero ahora, como dice Jesús en el Sermón de la Montaña/Llanura (Mt 5, 21-49; Lc 6, 20-45), Dios actúa y triunfa (es Rey) a través de aquellos que parecen más débiles, menos importantes (pobres, hambrientos, llorosos, perseguidos). Ellos son Reino, signo/presencia de Dios.

(1) Observade esta referencia ao Éxodo, por favor. 

Saúdos.

A morte de Xesús.

Se cadra debéramos parar un momento pensar nos feitos que levaron á morte de Xesús.

Na época de Xesús a Torah tíñase complementado cun conxunto de leis rabínicas que centraban o feito relixioso xudeo na pureza. Era preciso manterse puro, e o simple feito de mirar un cadáver convertíate en impuro, polo que convertías en impura canta cousa tocabas, sendo esixido un ritual de purificación para retornar ao estado de pureza. As leis rabínicas establecían mesmo cantos pasos podían darse nun sábado, de xeito que o cumprimento das leis xudeas convertíase nunha dura e complexa disciplina. 

Contra isto a actitude de Xesús cambiaba radicalmente. Él transmitía a pureza ao impuro con só miralo. Insistía en falar e incluso comer con prostitutas e pecadores, pois afirmaba que os sanos non precisan de médico, así que o médico da alma debe ir onde están os pecadores. 

Está claro que Xesús predicou contra os abusos de Herodes e da élite política e relixiosa de Israel (a corte de Herodes e a casta sacerdotal). O conflicto foi unha característica da súa prédica, e a xente escoitáballe e seguíalle, o que o facía del un home perigoso ante os ollos dos poderosos. Antes que él outros movimentos mesiánicos ou proféticos xa foran aplastados, e non estaba tan lonxe no tempo a execución de Xoán o Bautista.

Neste contexto, acudir a Xerusalén na festa da Pascua xudea, coa cidade abarrotada de tropas romanas e gardas do Templo, era asumir un grave risco. 

Na derradeira cea, Xesús asume por completo o que vai ocorrerlle, mentres que os seus discípulos resístense a semellante idea, dándoa por imposible. 

Con respecto aos responsables da súa execución, os textos poñen como primeira instigadora á aristocracia relixiosa, que excusa a súa morte como necesaria para manter o equilibrio de poder coas autoridades de Roma. Especialmente chamativa é a frase de Caifás no Sanedrín tras a resurrección de Lázaro. Podemos lela en Xoán, capítulo XI. 

45Entón, moitos dos xudeus que viñeran onda María, vendo o que fixo, creron nel. 46Pero algúns deles foron onda os fariseos, e contáronlles o que fixera Xesús. 47Entón os sumos sacerdotes e os fariseos reuniron o Sanedrín e dicían: ‑¿Que imos facer? Porque este home fai moitos signos. 48Se o deixamos así, todos crerán nel e virán os romanos e quitarannos o noso lugar santo e mais a nosa nación.

49Pero un deles, Caifás, que era o Sumo Sacerdote aquel ano, díxolles: ‑Non entendedes nada. 50¿Non coidades que vos convén que morra un home polo pobo e non que pereza a nación enteira?

51Iso non o dixo pola súa conta, senón que, sendo Sumo Sacerdote aquel ano, profetizou que Xesús había de morrer pola nación; 52e non só pola nación, senón tamén para reunir os fillos de Deus que estaban dispersos. 53Por iso, desde aquel día, decidiron matalo.

As autoridades xudeas denunciárono logo como blasfemo, pero ao estar sometidos á xustiza romana non podían impoñer pena de cruz por blasfemia (terían que lapidalo), polo que decidiron tamén denuncialo ante os romanos como subversivo.

Posto ante Pilato, o relato bíblico é bastante condescendente con él, xa que o pon como un individuo de carácter débil que non é capaz de impoñerse ante as solicitudes, moi insistentes, dos sacerdotes xudeos. Hai que ter en conta tamén que isto pode ser un elemento introducido no relato a fin de exculpar á autoridade de Roma, para evitar enfrontamentos directos coa súa autoridade.

Xesús non estaba obrigado a acudir a Xerusalén na festa da Pascua, pero dirixiuse alí aínda que como pouco intuía o que iba ocorrerlle. Non retrocedeu, foi capturado, torturado e axustizado. E tras da súa morte todo o que fixera parecía perdido, cos seus discípulos en fuga e atemorizados, e con toda a súa labor aparentemente perdida.

E agora a pregunta: qué sentido lle atopades á morte de Xesús?

Conversos X: Alfonso del Corral.

Como sempre, esta é a entrada voluntaria da semana.

Seguramente non lembrades a Alfonso del Corral, e tampouco é extraordinario, así que terei que falarvos un pouquiño del.

Alfonso del Corral foi xogador do Real Madrid de baloncesto a principios dos 80, compatibilizando o deporte cos seus estudos de mediciña. Obtivo varios campionatos como a Liga e a Copa do Rei de baloncesto, e xogou tamén en competicións internacionais. Tras rematar a súa etapa como deportista mantívose vencellado ao Real Madrid nos servizos médicos, onde atendeu a tódolos xogadores do clube. 

Alfonso del Corral atendendo a David Beckham. 

Alfonso casara coa súa moza de toda a vida, coa que tivo cinco fillos. Xa na fronte dos servizos médicos do clube, rematada cum laude a súa tese doutoral, durante un partido fantástico recibeu unha chamada na que lle pedían que abandonara o encontro xa que o seu fillo do medio sufrira un accidente. Horas máis tarde o seu pequeno Álvaro falecía.

Como Alfonso diría despois, non se supera a morte dun fillo, simplemente asúmese. Pero esa circunstancia foi a que, dun xeito insólito, como sempre que hai conversos polo medio, aproximoulle de volta a unha relixiosidade que tiña case olvidada. Ahí queda a súa testemuña. 

Feliz semana. 

A Nova Alianza.

Na relixión católica a Eucaristía é un Sacramento clave, cunha nítida base bíblica.

Leamos o Evanxeo segundo Lucas, capítulo 22:

14Cando chegou a hora, púxose á mesa cos seus apóstolos. 

15Díxolles: -¡Moito levo desexado comer esta Pascua convosco antes de eu padecer! 

16Porque vos digo que xa non a volverei comer ata que chegue o seu cumprimento no Reino de Deus. 

17E collendo unha copa, deu gracias e dixo: -Tomade e repartídea entre vós, 

18pois asegúrovos que non volverei beber do producto da viña ata que chegue o Reino de Deus. 

19E collendo pan, deu gracias, partiuno e déullelo, dicindo: -Este é o meu corpo, que se entrega por vós; facede isto en memoria de min. 

20E despois de cear, fixo o mesmo coa copa, dicindo: -Esta copa é a Nova Alianza, selada co meu sangue, que se verte por vós. 

Podemos supoñer que a data na que se celebrou a Última Cea foi no 13 de Nisán (calendario hebreo) na véspera de Pascua (Pésaj) festa na que se conmemoraba a liberación do pobo xudeo de Exipto, na que se sacrificaba un año para ser consumido en familia. A cea celebrouse no mesmo momento e na mesma hora en que o año era sacrificado.  

Cando chegamos a este punto toda a historia anterior encaixa como un puzzle: novamente repítese o momento no que o pobo de Israel encara a súa liberación, neste caso non material senon espiritual, abríndoselles as portas do ceo en lugar de partir liberados cara ao deserto, e co propio Fillo de Deus ofrecéndose como víctima. 

A consigna do versículo 19 é clara: "Facede isto en memoria de min". E esa noite iniciouse unha cadea que chegou aos nosos días sen interrupción: semana tras semana, día tras día, primeiro os apóstoles e logo os sacerdotes repetiron o rito da consagración do pan e o viño como renovación perpetua do pacto entre Deus e o ser humano. 

Tal data é considerada non só como o inicio da Eucaristía senon como a instauración da orde sacerdotal.

Agora as preguntas (hoxe van dúas):

Para que investiguedes: Cales son os sacramentos da Igrexa Católica?

Como opinión persoal: credes que pode deixar de celebrarse a Eucaristía? 

Feliz semana. 

Non vou este domingo 8 de abril.

Nada, que hai temporal e vou quedar en Ourense este finde.

De tódolos xeitos tendes que ir, xa avisei e algún dos catequistas ocuparase de vós.

Quedan pendentes as últimas preguntas publicadas para o seguinte domingo. Se tendes algunha duda podedes poñelo nun comentario.

Deica.